ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਸੁਦੇਸ਼ ਗਰੋਵਰ ਡੀਏਵੀ ਕਾਲਜ ਮਲੋਟ ਨੇ ਅੱਜ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਸੇਵਾਮੁਕਤ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਵਿਜੈ ਗਰਗ ਦੁਆਰਾ ਲਿਖੀ ਕਿਤਾਬ "ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਵਿਗਿਆਨੀ" ਰਿਲੀਜ਼ ਕੀਤੀ।

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਜੋ ਹਨ ਦੇਖੇ

ਉਜਾੜਾ ਹੋ ਗਿਆ

 ਬੇਕਦਰੇ ਨੀ

ਵੀਰ ਦੀ ਹੋਵੇ ਉਮਰ ਲੰਮੇਰੀ,

ਖੁਸ਼ ਰਹਿ 

 ਸੱਤਵੀਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਚੇਤਨਾ ਪਰਖ਼ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦਿੱਤੀ 

ਕਈ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ,ਮੇਰੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਦੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਜਮਹੂਰੀ ਅਧਿਕਾਰ ਸਭਾ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸੂਬਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਤਰਕ (ਹੁਣ ਮਰਹੂਮ) ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਮਿਲਿਆ

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਸੋਹਣੇ ਰਸਤੇ ਤੋਰਣ ਲਈ ਵਿਗਿਆਨਕ ਸੋਚ ਦੀ ਅਤੀ ਲੋੜ : ਤਰਕਸ਼ੀਲ 

ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸਭਾ ਜਾਂ ਹੋਰ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਸਮਾਗਮਾਂ ਦੇ ਮੌਕਿਆਂ ਉੱਤੇ ਵਧੀਆ ਸੇਧ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਗੀਤ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਗਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਇੱਕ ਸਮਾਂ ਸੀ ਜਦੋਂ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਪੰਜ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਕੋਈ ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਤਲੁਜ, ਬਿਆਸ, ਰਾਵੀ, ਚਨਾਬ ਅਤੇ ਜੇਹਲਮ । 

ਗੰਧਲੀ ਸਿਆਸਤ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਹੋਈ ਐਨੀ ਕਿ, 

ਬਾਬਲ ਤੇਰੀ ਜੂਹ ਟੱਪ ਕੇ

ਪਿਉ ਹੁੰਦਾ ਏ ਰੱਬ ਵਰਗਾ,

ਨਿਮਰਤਾ ਦਾ ਗੁਣ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਸ਼ਖ਼ਸੀਅਤ ਨੂੰ ਚਾਰ ਚੰਨ ਲਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਗੁਣ ਦੇ ਹੋਣ ਨਾਲ ਵਿਅਕਤੀ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਚੰਗੇ ਗੁਣ ਸੁਭਾਵਿਕ ਹੀ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਸਾਰੀ ਹਿੰਦ ਕੌਮ ਨੂੰ ਹੈ ਤੇਰੇ

ਦਿਲ ਕਰੇ ਮੇਰਾ,ਕਰਾਂ ਫੋਨ ਉਸਨੂੰ,

ਜੰਗ ਹਿੰਦੋਸਤਾਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ

     ਨੈਣਾਂ ਵਿੱਚ

ਬੰਬਾਂ ਦੀ ਠਾਹ ਠਾਹ ਵਿੱਚ ਕੀ ਮਿਲਣਾ ਸਾਥੋਂ ਨਹੀਓ ਹੋਣਾ ਹੁਣ ਆ

"ਮਾਂ ਦੇ ਦੁੱਧ ਦਾ ਮੁੱਲ ਨਾ ਕਾਈ ਏ"

ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਿਰਦੇਸ਼ਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਬਾਬਾ ਗਾਂਧਾ ਸਿੰਘ ਸਕੂਲ 'ਚ ਅੱਜ ਅੱਗ ਲੱਗਣ ਦੀ ਸਥਿਤੀ 'ਚ ਉਸ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਸਬੰਧੀ ਉਪਾਅ ਬਾਰੇ ਮੌਕ ਡਰਿੱਲ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਇਸ ਮੌਕੇ ਉਪ ਮੰਡਲ ਮੈਜਿਸਟ੍ਰੇਟ ਬਰਨਾਲਾ ਸ਼੍ਰੀ ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਅਟਵਾਲ, ਸਿਵਲ ਡਿਫੈਂਸ ਵਿਭਾਗ, ਪੁਲਸ ਵਿਭਾਗ, ਸਿਹਤ ਵਿਭਾਗ ਅਤੇ ਹੋਰਨਾ ਅਫਸਰਾਂ ਨੇ ਸਕੂਲੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੂੰ ਸਿਖਲਾਈ ਦਿੱਤੀ।

ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਹੌਂਕੇ ਭਰਦਿਆਂ।

ਜਦੋਂ ਸਮਾਜ ਦੀ ਨੈਤਿਕਤਾ ਨੂੰ ਦਹਿੱਲੀਜ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਦੀ ਚਿਤਾ ਜਲਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਲਾਜ-ਸ਼ਰਮ ਨੂੰ ਉਤਾਰ ਕੇ ਹੰਕਾਰ ਨਾਲ ਨੰਗਪੁਣੇ ਨੂੰ ਮਨੋਰੰਜਨ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਵਾਲ ਜਰੂਰ ਉੱਠਦਾ ਹੈ

 ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ?

ਜੱਟ ਦੇ ਟਿਕਾਣੇ ਬੱਲੀਏ,

ਛੱਡ ਜ਼ਿੱਦ 

ਪਿਆਰ 

ਅਸੀਂ ਵੱਖਰੇ ਹਾਂ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ

 ਨਿੱਜ ਦੁੱਖ 

ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਉਹ 

ਕਾਲਜ਼ ਸਟਾਫ਼ ਅਤੇ ਵਲੰਟੀਅਰਜ਼ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਏ

ਇੱਕ ਕੁੜੀ 

 ਆਪੋ ਆਪਣੀ 

ਗੱਲ 1975 ਦੀ ਕਰਦਾਂ। ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਪੇਂਡੂ ਲੋਕ ਬੜੇ ਸਿੱਧੇ ਸਾਧੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਹੋਲੀ ਦਾ ਜਾਂ ਐਪਰਿਲ ਫੂਲ ਦਾ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ

ਲੱਗਦੈ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ, ਰਹੀ ਪਹਿਚਾਨ ਨਹੀਂ।

  ਕਿਵੇਂ ਕਹਿ ਦਿਆਂ 

ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਧੁੰਮ ਆਪਣੀ ਪਾਈ।