ਅੱਜ ਬਰੈਂਪਟਨ ਦੇ ਕੈਸੀ ਕੈਂਬਲ ਸੈਂਟਰ ’ਚ ‘ਮੌਂਟਰੀਅਲ ਨੌਜਵਾਨ-ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਆਰਗੇਨਾਈਜੇਸ਼ਨ’ ਵੱਲੋਂ ਸ਼ਹੀਦ ਊਧਮ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸ਼ਹੀਦੀ ਦਿਵਸ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਸੈਮੀਨਾਰ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਇਨਕਲਾਬੀ ਲਹਿਰ ਦੇ ਆਗੂ ਕੰਵਲਜੀਤ ਖੰਨਾ ਮੁੱਖ ਬੁਲਾਰੇ ਵਜੋਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਏ।

ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੰਮ ਨੂੰ ਕਰਨ ਲਈ ਹਿੰਮਤ ਤੇ ਮਿਹਨਤ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ।ਜੇਕਰ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਪਹਿਲਾ ਮਿੱਥਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਮੰਜਿਲ ਪਾਉਣ ਵਿੱਚ ਅਸਾਨੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ।ਅੱਜ ਆਪਾ ਗੱਲ ਕਰਾਂਗੇ ਮਾਊਂਟ ਐਵਰੈਸਟ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਵਾਲੀ ਪਹਿਲੀ ਭਾਰਤੀ ਮਹਿਲਾ ਬਚੇਂਦਰੀ ਪਾਲ ਦੀ ।ਜੋ ਆਪਣੀ ਮਿਹਨਤ ਸਦਕਾ ਅੱਜ ਦੁਨੀਆਂ ਲਈ ਖ਼ਾਸ ਕਰ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਨ ਹੈ।ਬਚੇਂਦਰੀ ਪਾਲ ਇੱਕ ਭਾਰਤੀ ਪਰਬਤਾਰੋਹੀ ਹੈ।

ਪੰਦਰਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਮਹਾਨ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ  ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ “ਵਿਚਾਰ ਵਿੱਦਿਆ ਵਿਚਾਰੀ ਤਾਂ ਪਰਉਪਕਾਰੀ”ਵਿਚਾਰ  ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵੀ ਬਿਲਕੁਲ ਸਹੀ ਢੁੱਕਦੇ ਹਨ।  ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀ  ਕਿ ਜੇਕਰ ਵਿੱਦਿਆ ਦੇ ਉਪਰ ਅਸੀਂ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦੇਹਾਂ ਤਾਂਵਿੱਦਿਆ   ਸਭ ਦੀ ਭਲਾਈ ਕਰਦੀ ਹੈ ।

ਜਦੋਂ ਵਿਸਵ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਸੰਘਰਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਾਇਦ ਉਸ ‘ਕੌਮੀ ਡਾਕਟਰ‘ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਦਾ ਵਧੀਆ ਸਮਾਂ ਹੋਰ ਨਾ ਹੋਵੇ ਜਿਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸਖਤ ਮਿਹਨਤ, ਪ੍ਰਤਿਭਾ, ਨਸਲੀ ਵਿਤਕਰੇ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਸਫਲਤਾ, ਆਪਣੇ ਵਤਨ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪੇਸੇ ਪ੍ਰਤੀ ਬੇਮਿਸਾਲ ਸਮਰਪਣ ਦੀ ਮਿਸਰਣ ਹੈ. . ਭਾਰਤ ਨੇ 1 ਜੁਲਾਈ ਨੂੰ ‘ਰਾਸਟਰੀ ਡਾਕਟਰ ਦਿਵਸ‘ ਵਜੋਂ ਮਨਾਇਆ ਅਤੇ ਇਕ ਅੰਤਰਰਾਸਟਰੀ ਪੱਧਰ ‘ਤੇ ਮਸਹੂਰ ਮੈਡੀਕਲ ਪ੍ਰੈਕਟੀਸਨਰ, ਡਾ: ਬਿਧਾਨ ਚੰਦਰ ਰਾਏ, ਜੋ ਇਕ ਵੈਦ, ਆਜਾਦੀ ਘੁਲਾਟੀਆ, ਇਕ ਸਿੱਖਿਆ ਸਾਸਤਰੀ ਅਤੇ ਰਾਜਨੇਤਾ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਦੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਮਨਾਇਆ.

ਪਿਛਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਆਪਸੀ ਭਾਈਚਾਰਕ ਸਾਂਝਾਂ ਬਹੁਤ ਗੂੜ੍ਹੀਆਂ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ, ਆਪਸੀ ਭਾਈਚਾਰਕ ਸਾਂਝਾਂ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨ ਲਈ ਪੁਰਾਣੇ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜ ਬਹੁਤ ਸਾਰਥਕ ਸਿੱਧ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀਆਂ ਸੀ।  ਪੁਰਾਣੇ ਸਮਿਆਂ ਚੱਲਿਆ ਆ ਰਿਹਾ ਰਿਵਾਜ "ਚੁੱਲ੍ਹਾ ਨਿਉਦ" ਭਾਈਚਾਰਕ ਸਾਂਝ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਭਾਈਚਾਰਕ ਸਾਂਝ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਪੱਕਤਾ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।   ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦਿਨ  ਪਹਿਲਾਂ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਘਰ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਨਿਉਂਦਾ ਨਿਉਂਦਅ ਦਿੱਤਾਂ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਇਹ ਕੰਮ ਲਾਗੀ ਕਰਿਆਂ ਕਰਦੇ ਸਨ 

ਬੇਸ਼ਕੀਮਤੀ ਬੱਚੇ ,ਅਪੰਗ ਨਹੀਂ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ। ਰਹਿਣ ਨੂੰ ਛੱਤ ਆਪਣੀ ਜਾਂ ਕਿਰਾਏ ਦੀ ਹੈ।  ਖਾਣ ਨੂੰ ਤਿੰਨੇ ਵੇਲੇ ਰੋਟੀ  ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਕਈ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਇਕ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਵੀ ਤਰਸਦੇ ਨੇ ਦਾਲ ਸਬਜ਼ੀ ਅਚਾਰ ਤਾਂ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਐ। ਗੰਦਾ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਨੇ।ਪਾਟੇ ਕੱਪੜੇ ਉਲ਼ਝੇ ਵਾਲ  ਹਾਲੋਂ ਬੇਹਾਲ। ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਭਵਿੱਖ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਚਿੰਤਾ ਵਿਚ ਝੁਰਦੇ ਨੇ। ਜੋ ਹੈ ਉਸ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨੀ ,ਕਿਸੇ ਮਾੜੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੀ ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ ਨਿਸ਼ਕਾਮ ਸਹਾਇਤਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ। 

ਰੀਤ ਇਕ ਅਨਾਥ ਲੜਕੀ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਮਾਂ -ਬਾਪ ਉਸਨੂੰ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਛੱਡ ਕੇ ਚੱਲ ਵਸੇ । ਉਸਦਾ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਉਸਦੇ ਨਾਨਕੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਕੀਤਾ । ਮਾਂ ਬਾਪ ਤੋ ਬਿਨਾਂ ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਔਖਾ ਜੀਵਨ ਕੱਢਿਆ । ਹਰ ਸੱਧਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਹੀ ਦਬਾ ਲਿਆ । ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਚੁੱਪ ਰੱਖੀ ।  ਉਹ ਨਾਨਕੇ ਘਰ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਤੇ ਆਪਣੀ ਪੜਾਈ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦਿੰਦੀ । ਪਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਸਦੇ ਮਾਂ - ਬਾਪ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਚਾਚੇ , ਤਾਏ ਆਦਿ ਕੋਈ ਤਾਂ ਹੋਵੇਗਾ ਫਿਰ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਉੰ ਨੀ ਮਿਲਦੇ 

ਮੈਂ ਵਿੱਚ ਵਿਚਾਲੇ ਦੋਸਤ ਪੁਆ ਕੇ ਉਸਦਾ ਭਰਾ ਕੁਲਵੰਤ ਨਾਲ ਦੋਸਤੀ ਪਾ ਲਈ ਉਸ ਦੀ ਬੱਸ ਪਾਸ ਦੇ ਟੈਮ ਨਾਲ ਅੱਡੇ ਤੇ ਆ ਜਾਣਾ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਚਾਹ ਪਾਣੀ ਪਿਲਾ ਦੇਣਾ। ਦੋਸਤੀ ਵਧਦੀ ਗਈ ਤੇ ਮੇਰਾ ਗੁਰਸ਼ਰਨ ਦੇ ਘਰ ਆਉਣਾ ਜਾਣਾ ਵੀ ਹੋ ਗਿਆ। ਆਪਣੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਛੱਡ ਕੇ ਜਲੰਧਰ ਦੇ ਗੇੜੇ ਲਾਉਣੇ ਵਧਦੇ ਗਏ। ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸਮਝਾਇਆ । ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ  ਜ਼ਹਿਰ ਵਾਂਗੂੰ ਲੱਗੇ । ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਰਾਮ ਲਾਲ ਨੇ ਸਮਝਾਇਆ ਕਹਿੰਦਾ ਕਾਕਾ ਇਸ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚ ਕੇ, ਜੋ ਇਸ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਤਿਲਕ ਗਿਆ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਤਿਲਕਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਸੰਭਲ ਗਿਆ ਉਹ ਆਪਣਾ ਭਵਿੱਖ ਬਣਾ ਲੈਦਾਂ।

ਕਦੇ ਮਾਲਵੇ ਦੀ ਧਰਤੀ ਦੇ ਬੁਹਤ ਸਾਰੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਨੂੰ ਪੱਛੜੇਪਣ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਸਮਾਂ ਲੰਘਦਾ ਗਿਆ ਇਸ ਪੱਟੀ ਵਿੱਚ ਲੱਗੇ ਪੱਛੜੇਪਣ ਦੇ ਦਾਗ਼ ਨੂੰ ਇਥੇ ਪੈਂਦਾ ਹੋਇਆ ਸ਼ਖ਼ਸੀਅਤਾਂ ਨੇ ‌ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਨਿਵੇਕਲੀ ਪਹਿਚਾਣ ਦਿਵਾ ਕੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਖਿੱਤੇ ਦਾ ਨਾਂ ਚਮਕਾ ਕੇ ਦਾਗ਼ ਧੋ ਦਿੱਤਾ  ਜੇਕਰ ਇਸ ਵੇਲੇ ਮਾਲਵੇ ਦੇ ਮਾਨਸਾ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਤਾ ਇਥੋਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਬੁਹਤ ਸਾਰੀਆਂ ਫਨਕਾਰਾ ਨੇ ਇਸ ਇਲਾਕੇ ਦਾ ਨਾਂ ਚੜ੍ਹਦੇ ਸੂਰਜ ਵਾਂਗ ਚਮਕਾਇਆ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਖ਼ੇਤਰ ਨੂੰ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੀ ਪਨੀਰੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆਂ ਹੈ

ਪਛਮੀ ਬੰਗਾਲ ਦੀਆਂ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਦੀਆਂ ਚੋਣਾਂ ਵਿਚ ਮਮਤਾ ਬੈਨਰਜੀ ਦੀ ਪਾਰਟੀ ਨੇ ਬਹੁਮਤ ਹਾਸਲ ਕਰ ਕੇ ਇਕ ਮਿਸਾਲ ਕਾਇਮ ਕਰ ਦਿਤੀ ਹੈ। ਇਹ ਚੋਣਾਂ ਮਮਤਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਸੇ ਰਾਜਸੀ ਚਾਲਾਕੀ ਜਾਂ ਗੰਢਤੁਪ ਨਾਲ ਪ੍ਰਾਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਹੈ ਬਲਕਿ ਇਹ ਵਾਲੀ ਜਿਤ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਜਾਤੀ ਗੁਣਾਂ ਕਰ ਕੇ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਉਹ ਕੋਈ ਡੇਢ ਦੋ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਰਾਜਸੀ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਖਲੌਤੀ ਪਈ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਦਸਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਕੋਈ ਤਨਖ਼ਾਹ ਜਾਂ ਪੈਨਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਲਿਤੀ ਹੈ। ਇਹ ਦਸਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਲੇਖਕਾ ਹੈ ਅਤੇ ਲੇਖਕਾ ਦੀ ਕਮਾਈ ’ਚੋਂ ਹੀ ਆਪਣਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਚਲਾ ਰਹੀ ਹੈ। 

ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਕਰੋਨਾ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਆਈ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲਗਾ ਕਿ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਨਹੀਂ ਲਖਾਂ ਹੀ ਦਿਹਾੜੀਦਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਦਿਹਾੜੀਆਂ ਖੁਸ ਗਈਆਂ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ਾਂ ਵਲ ਪੈਦਲ ਹੀ ਤੁਰ ਪਏ। ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਤਕ ਪੁਜੇ, ਕਿਸ ਕਿਸ ਨੇ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਇਹ ਗਲਾਂ ਅਸਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਦੇਖਿਆ ਵੀ ਹੈ। ਅਸਾਂ ਇਹ ਵੀ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਕੁਝ ਐਸੇ ਪ੍ਰਾਂਤ ਹਨ ਜਿਥੇ ਦਿਹਾੜੀਦਾਰਾਂ ਲਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਵਿਚਾਰੇ ਦੋ ਵਕਤਾਂ ਦੀ ਰੋਟੀ ਦਿਹਾੜੀਆਂ ਕਰਕੇ ਕਮਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਸੈਂਕੜੇ ਮੀਲ ਦੂਰ ਦਿਹਾੜੀਆਂ ਕਰਨ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਮਹਾਨ ਸ਼ਾਇਰ ਸ਼ਿਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ ਦਾ ਜਨਮ 23 ਜੁਲਾਈ 1936 ਵਿੱਚ ਬੜਾ ਪਿੰਡ ਲਹੋਟੀਆਂ ਤਹਿਸੀਲ ਸ਼ੰਕਰਗੜ੍ਹ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ ਵਿਖੇ ਪੰਡਤ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਗੋਪਾਲ ਦੇ ਘਰ ਹੋਇਆ। ਕੁਝ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਵਿੱਚ ਗਿਣਨਾਤਮਿਕ ਅਤੇ ਗੁਣਾਤਮਿਕ ਦੋਹਾਂ ਪੱਖਾਂ 

ਸਦੀਵੀ ਪੰਜਾਬੀ  ਸਾਹਿਤ  ਨੂੰ ਸਦੀਵੀ  ਸਾਹਿਤ  ਦੇਨ  ਦੇਣ ਵਾਲੇ  ਸਵਰਗੀ  ਕਵੀ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ  ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਜੀ  ਮਰਦਾਰ ਹੋਤੀ ਜੋ ਹੁਣ  ਪਾਕਿਸਤਾਨ  ਵਿੱਚ ਹੈ  ਸਰਹੱਦੀ ਸੂਬੇ ਵਿੱਚ ਡਾਕਟਰ  ਜੋਧ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਘਰ 1905 ਈਸਵੀ ਵਿੱਚ  ਜਨਮ  ਲੈ ਕੇ ਘਰ ਨੂੰ ਰੋਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ।1927ਈਸਵੀ ਵਿੱਚ  ਉਰੀਐਂਟਲ ਕਾਲਜ  ਲਾਹੌਰ  ਵਿਖੇ  ਮੁਨਸ਼ੀ ਫਾਜਲ ਵਿੱਚ  ਪਾਸ ਕੀਤੀ । ਐਮ .  ਏ (1 )ਫਾਰਸੀ ਵਿੱਚ  ਪੜਦੇ ਅਮ੍ਰਿਤਸਰ  ਖਾਲਸਾ ਕਾਲਜ  ਵਿੱਚ  ਨੋਕਰੀ ਕੀਤੀ ।

ਅਸੀਂ ਸਧਾਰਨ ਲੋਕ ਹਾਂ , ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਧਾਰਨ ਸਾਡੀ ਕੋਈ ਛੁੱਟੀ ਨਹੀਂ ਤੇ ਸਾਡਾ ਕਾਹਦਾ ਮਜ਼ਦੂਰ ਦਿਵਸ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਅੱਜ ਦੇ ਦਿਨ ਵੀ ਮਜ਼ਦੂਰ ਦਿਵਸ ਤੇ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹਾਂ, ਦੋ ਵਕਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਖ਼ਾਤਰ ਮਜ਼ਦੂਰ ਚੋਂਕ ‘ਚ ਖੜੇ ਦਿਹਾੜੀ ਲੱਗ ਜਾਵਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ , 

ਕੁਦਰੱਤ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾ ਦੀਆ ਆਫਤਾ  ਹੜ, ਭੁਚਾਲ ,ਸ਼ੋਕਾ ,ਬੀਮਾਰੀਆਂ ,ਤੁਫਾਨ ਆਦਿ ਨਾਲ  ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।ਜਿਸ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਵਿੱਚ  ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਲਗਦਾ ਹੈ ਤੇ ਮਨੁੱਖੀ  ਜਨ -ਜੀਵਨ   ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।ਇਸ ਤਰ੍ਹਾ  ਵਰਤਮਾਨ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ  ਸੰਸਾਰ ਭਰ ਵਿੱਚ  ਕੋਰੋਨਾ ਵਾਇਰਸ  ਕੇਵਿਡ ਉੱਨੀ ਦੀ ਭਿਆਨਕ ਬਿਮਾਰੀ ਕਾਰਨ ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ  ਕਾਫੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲਾ ਆ ਗਈਆਂ ਹਨ  ।  ਸੰਸਾਰ ਸਰੀਰਿਕ ਆਰਥਿਕ ਪੱਖੋ  ਸੰਕਟ ਵਿੱਚ ਆ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ਸਾਵਧਾਨੀਆਂ ਵਰਤੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ । ਅਤੇ ਵਚਾਅ ਲਈ  ਕੋਵਿਡ ਵੈਕਸੀਨੇਸ਼ਨ ਟੀਕਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ।  ਬਿਮਾਰੀ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਲਈ ਸਾਰੇ ਦੇਸ਼ਾ ਵਿੱਚ  ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ  ਜਾਰੀ ਹਨ । 

ਭਾਰਤੀ ਸੱਭਿਅਤਾ, ਸਭਿਆਚਾਰ  ਪਹਿਰਾਵਾ ,  ਇੱਜਤ  ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਸਮਝੀ ਜਾਂਦੀ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ  ਵਿੱਚ ਮਾਨ ਵਜੋ   ਸਤਿਕਾਰ  ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀ  ਸਿਰ ਮੱਥੇ  ਦੀ ਤਾਜ ਸ਼ਾਨੋ ਸ਼ੌਕਤ  ਇਜੱਤ  ਪੱਗ ਜਿੱਥੇ  ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਆਪਣੀ  ਜਾਨ ਤੋ ਵੱਧ ਅਹਿਮੀਅਤ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਉਥੋ ਅਜੋਕੇ ਸਮੇ ਦੋਰਾਨ  ਪੱਗ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਉਦੋ ਹੋਰ  ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਜਦੋ  ਇੱਕ ਵਾਇਰਲ ਹੋ ਰਹੀ ਵੀਡੀਓ ਵਿੱਚ  CRPF ਦੇ ਜਵਾਨ ਨੇ ਜੋ ਕਿ ਪਿੰਡ ਤਰਨਤਾਰਨ  ਦਾ ਪਿੰਡ   ਕਲੇਰ   ਦਾ ਵਾਸੀ  ਛਤੀਸਗੜ੍ਹ 'ਚ ਹੋਏ ਮਾਓਵਾਦੀ  ਹਮਲੇ  ਦੌਰਾਨ  ਜਿਸ ਦੇ ਖੁਦ ਦੀ ਛਾਤੀ

ਮੈਂ ਜਾਣੀ ਅਮਰਜੀਤ ਚੀਮਾ, ਮੇਰਾ ਜਨਮ ਪਿਤਾ ਰੇਸ਼ਮ ਸਿੰਘ ਤੇ ਮਾਤਾ ਗੁਰਬਚਨ ਕੌਰ ਦੀ ਕੁੱਖੋਂ ਜੂਨ 6-1960 ਵਿੱਚ ਪਿੰਡ ਚੀਮਾ ਨੇਡੇ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਵਿਖੇ ਹੋਇਆ। ਯਾਰੀ ਲੈ ਬੈਠੀ ਮੇਰੀ ਹੱਡ ਬੀਤੀ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਆਧਾਰਿਤ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਮਕਸਦ ਹੈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸਿਖਿਆ ਦੇਣ ਦਾ ਜੋ 17-18 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਇਸ਼ਕ-ਵਿਛਕ ਦੇ ਚੱਕਰਾਂ ਵਿਚ ਪੈ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤਬਾਹ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਨੇ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਵੀ ਸੇਧ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਪੰਡਤਾਂ, ਭਾਈਆਂ ਤੇ ਹੋਰ ਝੂਠੇ ਵਹਿਮਾਂ ਭਰਮਾਂ, ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜ਼ਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਆਵਾਜ਼ ਬੁਲੰਦ ਕੀਤੀ ਹੈ।   

ਆਜ਼ਾਦੀ ਬਾਅਦ ਅਸਾਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਦਾ ਰਾਜ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਅਸਾਂ ਇਹ ਵੀ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਇਹ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ ਜੀ ਦਾ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਹੀ ਜਿਤਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਰਾਜ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅਸਾਂ ਇਹ ਵੀ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ਵਿਚ ਆਜ਼ਾਦੀ ਵੀ ਆਈ ਸੀ ਤੇ ਇਹ ਵਾਲਾ ਪਰਜਾਤੰਤਰ ਵੀ ਆਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਕੁਲ ਮਿਲਾਕੇ ਇਹ ਇਕਪੁਰਖਾ ਜਿਹਾ ਰਾਜ ਬਣ ਗਿਆ

ਇਹ ਪਰਜਾਤੰਤਰ ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ਵਿਚ ਬੇਸ਼ਕ 1950 ਵਿਚ ਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਅਸਲ ਵਿਚ ਸਾਡੀ ਇਹ ਵਾਲੀ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ 1952 ਵਿਚ ਬਣੀ ਸੀ ਅਤੇ ਅਸਾਂ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ਵਿੱਚ ਕਾਨੂੰਨ ਬਨਾਉਣ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਚਾਲੂ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਕਾਨੂੰਨ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ 

ਭਾਰਤ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰੀ  ਰੁੱਖ  ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਦਾ ਕੋਰਟ  ਆੱਫ਼ ਆਰਮ (ਅਮੀਰੀ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ) ਤਰੀਮੁਰਤੀ  ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ  ਸ਼ਿਵ ਰੂਪ  , ਗਰਮ ਜਾਤੀ ,ਮੋਟੇ ਤਣੇ ,  ਦੂਰ ਦੂਰ ਤੱਕ ਫੈਲਿਆ ਲੰਮੀਆ  ਜੜ੍ਹਾ , ਵਰੋਟਾ, ਵਰੋਟੀ ਅਲ ਜਵਾਨਬ , ਵਟ, ਬਰ ,ਇੱਕ ਘੁੰਨਾ ਛਾਂਦਾਰ ,  ਲੰਮੇ ਮਜਬੂਤ  ਟਾਹਣੀਆਂ ਤੇ  ਸਾਉਣ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ  ਪੰਜਾਬਣਾ ਮੁਟਿਆਰਾ ਤੀਜ਼ ਤਿਉਹਾਰ ਤੇ ਜਿਸ ਉੱਪਰ ਪੀਘਾਂ ਪਾ ਕੇ  ਝੂਟਦੀਆਂ

ਬੰਦਾ ਸਿੰਘ ਬਹਾਦਰ ਦੀ ਸ਼ਹੀਦੀ ਤੋ ਬਾਅਦ  ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਮੁਗਲ ਸੂਬੇਦਾਰ ਨੇ  ਸਿੱਖਾ  ਤੇ ਭਾਰੀ  ਜੁਲਮ  ਢਾਹੇ  ਸਨ  ਸਿੱਟੇ  ਵਜੋ  ਸਿੱਖਾ  ਨੇ  ਪਹਾੜਾ  ਅਤੇ  ਜੰਗਲਾ  ਵਿੱਚ  ਜਾ ਕੇ  ਸ਼ਰਨ  ਲਈ    1748ਈ 0 ਵਿੱਚ  ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਵਿਖੇ  ਦਲ  ਖਾਲਸਾ  ਦੀ ਸਥਾਪਣਾ  ਕੀਤੀ ਗਈ  ।ਦਲ  ਖਾਲਸਾ  ਅਧੀਨ  12 ਜੱਥੇ ਗਠਿਤ  ਕੀਤੇ ਗਏ 

ਇਤਿਹਾਸਕ ਮੰਦਿਰਾ  ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ  ਨਾਲ  ਬਹੁਤ ਸਾਰਿਆਂ ਕਥਾਵਾ  ਜੁੜਿਆ  ਹੁੰਦਿਆ ਹਨ ਉਹਨਾ ਵਿੱਚੋ  ਪਿੰਡ  ਛਪਾਰ  ਵਿਖੇ ਵੀ ਧਾਰਮਿਕ ਮੰਦਿਰ   ਗੂਗਾ ਮਾੜੀ ਜੀ  ਨਾਲ  ਵੀ ਇਹ ਇਤਿਹਾਸਕ ਕਥਾ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਹੈ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ  ਮਹਾਰਾਜਾ  ਜਗਦੇਵ

ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ਵਿਚ ਜਦ ਦਾ ਇਹ ਵਾਲਾ ਪਰਜਾਤੰਤਰ ਆਇਆ ਹੈ ਅਸੀਂ ਵਿਅਕਤੀਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਦੀ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਹੀ ਦੇਖਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਪੁਰਾਣੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹਾਂ ਵਾਂਗ ਇੱਕ ਹੀ ਆਦਮੀ ਦਾ ਨਾਮ ਬੋਲਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਆਜ਼ਾਦੀ ਬਾਅਦ ਸ੍ਰੀ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਜੀ ਸਾਡੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਬਣੇ ਸਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਦੇਖਦੇ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕਿ ਕਈ ਦਹਾਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਪਾਸ ਹੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਦੀ ਕੁਰਸੀ

ਇਸ ਭਾਜਪਾ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਸੋਚਕੇ ਇਹ ਵਾਲੇ ਤਿੰਨ ਖੇਤੀ ਬਿਲ ਪਾਸ ਕੀਤੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਉਤੇ ਸਦਨਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਵਿਰੋਧਤਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਵਿਰੋਧੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੀ ਜਦ ਸਦਨਾਂ ਵਿਚ ਸੁਣਵਾਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਇਹ ਸੜਕਾਂ ਉਤੇ ਵੀ ਆਈਆਂ ਸਨ।

ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ਵਿੱਚ ਆਜ਼ਾਦੀ ਵੀ ਆਈ ਅਤੇ ਅਸਾਂ ਆਪਣੀ ਹੀ ਕਿਸਮ ਦਾ ਪਰਜਾਤੰਤਰ ਵੀ ਬਣਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਅਤੇ ਅਸੀਂ 1952 ਤੋਂ ਬਾਕਾਇਦਾ ਚੋਣਾਂ ਕਰ ਕੇ ਅਪਣੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਵੀ ਚੁਣਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਅਜ ਤਕ ਜਿਤਨੇ ਵੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਹੋਏ ਹਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਮੁਲਕ ਦਾ ਹਰ ਆਦਮੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜ਼ਬਾਨੀ ਯਾਦ ਵੀ ਹਨ।