ਬਾਲ ਕਹਾਣੀ : ਜਾਦੂਗਰਨੀ

ਸ਼੍ਰੀ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ : ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜਾਦੂਗਰਨੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਜਾਦੂਗਰਨੀ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਸੀ। ਜਾਦੂਗਰਨੀ ਇਮਾਨਦਾਰ ਸੀ। ਉਹ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਮੱਦਦ ਕਰਦੀ ਸੀ।ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਸ ਕੋਲ ਇੱਕ ਗ਼ਰੀਬ ਆਦਮੀ ਆਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਜਾਦੂਗਰਨੀ ਤੋਂ ਰੋਟੀ ਮੰਗੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਗਰੀਬ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਮੱਦਦ ਕਰੋ। ਜਾਦੂਗਰਨੀ ਨੂੰ ਉਸ 'ਤੇ ਤਰਸ ਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਗ਼ਰੀਬ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਦਿੱਤੀ। ਜਾਦੂਗਰਨੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਵੀ ਦਿੱਤੇ। ਉਹ ਖ਼ੁਸ਼ੀ - ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਗ਼ਰੀਬ ਆਦਮੀ ਅਮੀਰ ਬਣਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਗੁਆਂਢੀ ਉਸ ਨਾਲ ਜਲਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਉਹ ਉਸ ਨਾਲ ਈਰਖਾ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ। ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਆਦਮੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਭੇਸ ਬਦਲਿਆ। ਉਸ ਅਮੀਰ ਆਦਮੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਫਾੜ ਲਏ ਅਤੇ ਜਾਦੂਗਰਨੀ ਕੋਲ਼ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਉਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਗਰੀਬ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਵੀ ਮੱਦਦ ਕਰੋ। ਜਾਦੂਗਰਨੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਗ਼ਰੀਬ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੇਰੇ ਪੈਸੇ ਧਨ - ਦੌਲਤ ਤੇਰੇ ਘਰੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਹੈ। ਜਾ ਕੇ ਦੇਖ ਲਓ। ਜਦੋਂ ਅਮੀਰ ਵਿਅਕਤੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਧਨ - ਦੌਲਤ ਸਭ ਗਾਇਬ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਬਹੁਤ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਲਾਲਚ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਆਪਣਾ ਧਨ ਵੀ ਗੁਆ ਲਿਆ। ਹੁਣ ਉਹ ਗ਼ਰੀਬ ਬਣ ਗਿਆ।